Vandaag begint de dag lekker vroeg. We staan om 7u beneden met de koffers in de auto als Simone en Bep de straat in komen rijden. Simoon rijdt niet graag in het donker en ik rijd haar Toyotaatje naar Schiphol.
We zetten Bep, Robert en Simone af bij de incheckbalie van United en Ronald en ik gaan de auto’s parkeren op P3.
Werkelijk, na een half uur rond gereden te hebben vinden we allebei nog een plekje op 411. We hebben nog nooit zo ver weggestaan.
Onderweg in de bus wordt al gevraagd waar we toch blijven en of onze familieleden al in de rij moeten gaan staan.
We hoeven, sinds Roon premier lid is, niet meer in de rij te staan maar kunnen gewoon naar een dame van de premier-balie die zich duidelijk zit te vervelen. Dankzij Roon zijn United Airlines lidmaatschappasje mogen we ook allemaal gewoon 2 koffers meenemen. We melden ons met 5 koffers aan de balie en checken ons snel in.
Hierna gaan we in een ontzettend lange douanerij staan en na een half uurtje zijn de winkels en, more important, de koffie in zicht.
We kopen luchtjes voor de mannen (Burberry Brit) en shag voor Cees en Simone koopt een lekkere bodymist. Vervolgens gaan we aan de yoghurt en de koffie bij de Mc D.
Op weg naar de gate (anderhalf uur van tevoren, ze zijn nog al wat met ons van plan) zien we een gate-wijziging voorbij komen.
We kunnen met de eerstvolgende loopband weer terug van G7 naar G3. Hier worden we gelijk aan de, elke amerka-reiziger, wel bekende vragenlijst onderworpen.
En dan…ja hoor…daar is ie dan…. de bodyscanner. Dit neemt een hoop tijd in beslag en vervolgens wordt IEDEREEN ook nog volledig lichamelijk gefouilleerd. Bij mij gaf de bodyscanner 4 verdachte plekken aan op mijn rechter bovenbeen.
We mogen als eersten het vliegtuig in en alles gaat lekker rap.
Tijdens het rijden naar de startbaan ontdekt Ronald dat we al driemaal hetzelfde rondje hebben gedaan, elke keer komt het Nikon- reclamebord langs. Ik schijt in mijn broek in het vliegtuig en let daar niet op.
Dan komt de Captain met een mededeling uit de cockpit (vanaf nu lullengat) er is een mechanical problem en er moet iemand aan boord komen om dit te verhelpen en oh ja, omdat we zoveel rondjes hebben gereden naar en op de startbaan gaan we ook even tanken. We denken aan een vertraging van 2 uur. Onze overstaptijd in Dulles was 1u50min. Dat gingen we dus, met een moeder met een knieprothese in de rolstoel, zowiezo niet meer redden. Dat wisten we dus al voor we ook maar in de lucht hingen.
Maar voor mij is bijna 9u in een vliegtuig een ramp maar er zomaar 2 uur extra bijkrijgen is vreselijk. Ik had na 11u kompleet verkrampt zitten overal spierpijn.
We kwamen om 16.10u plaatselijke tijd op Dulles aan, de Captain had de joker ingezet. Om 17.05u zou het vliegtuig naar Orlando vertrekken.
We zijn heel snel naar de mevrouw van de rolstoelen gegaan en gezegd dat zij ASAP naar de douane moest met Bep, wij gingen lopen en met de roltrappen vooruit.
Wij hadden, voor het eerst in 12 maal Amerika, geen rij bij de douane en een aardige douane-meneer. We konden alle 5 gelijk geholpen worden en dit gebeurde ook nog eens heel vriendelijk en snel. De koffers stonden al klaar. Robert en ik hebben de tax-free artikelen van Schiphol in een van de koffers gedaan en alle koffers weer op de band gedaan. Ronald was met alle instappassen naar het vliegtuig gerend. We moesten alle gates van B, en C voorbij rennen en naar D27. Wij zijn uiteraard allemaal in topconditie en was dit geen enkel probleem, hahahahah. En dan ook nog dat vrouwtje met Bep in de rolstoel, nu kunnen we er om lachen. We waren gelukkig net op tijd en we zaten net in het vliegtuig toen we de koffers in het vliegtuig geschoven zagen worden, altijd fijn.
Tijdens de vlucht naar Orlando had Ronald aanspraak aan Arie een aardige Haagsche kerel, en Roon heeft er een klantje bij.
Op het vliegveld gingen Ronald en zijn nieuwe maatje, Arie, naar Alamo om de auto’s op te halen terwijl wij de koffers op gingen zoeken.
Bij Alamo werd een mooie auto uitgezocht door de mannen en alle koffers en familieleden pasten er prima in. De Tomtom van Peter Sr werd ingesteld en op naar de Diamond Nine Villa in Lindfields. We hadden de code van de key-locker al thuis gestuurd gekregen dus we hoefden de sleutel niet ergens af te halen maar die hing in een lockbox met een code (die we hadden) aan de voordeur.
Aangekomen bij de villa doet de code het niet en ook niet als iedereen hem heeft geprobeerd in te toetsen en ook niet als we kwaad worden. Nummer ingeval van nood dan maar bellen. Oh ik hoor het al, jullie hebben de code van vorig jaar toegezonden gekregen en dit is de nieuwe code……
Nieuwe code werkt perfect. Robert doet de voordeur open en er gaat een alarm af alsof we een museum aan het beroven zijn. Alle honden in de hele wijk slaan aan en alsof we in de 101 dalmatiers beland zijn gaan de in de villa, met de handen op de oren, op zoek naar de plek van het alarmsysteen. Vreemd genoeg duurde het een poos voordat we het alarmsysteem, boven de wasmachine, vonden. Hadden we weer een code nodig om dat kreng uit te zetten. Weer de meneer gebeld van in geval van nood. En die kon ons maar moeilijk verstaan. Hoe zou dat nou komen?? We praten zo duidelijk. Na 10 minuten was de code ingevoerd, het geluid uit en hadden we allemaal hoge bloeddruk.
Na het uitpakken van de koffers zijn we naar de Walmart gegaan om geld te halen en uit te geven.
Hierna hebben we de eerste boodschappen in de koelkast gezet zijn we gaan slapen tot 5.30u de volgende ochtend. Waarom zijn de nachten hier toch altijd zo kort, we hebben allemaal een heerlijk bed en we waren moe genoeg…….
0 reacties:
Een reactie posten